Her şey bir ünlemle başladı. İlkel insan duygularını,  coşkularını dışa vurmanın yolunu bulmuştu. Zıplıyor, ellerini çırpıyor, kafasını oynatıyor, bedenini sanki dans edercesine sallıyordu. Çevresindeki kendi gibi insanımsılara bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Hareketleri tek başına yetmiyordu sanki, sesler birbirini ardı ardına kovalamaya başladı. Anlatıyordu, daha doğrusu anlatmaya çalışıyordu. Belki karşılaştığı bir mamutu anlatıyordu, belki de bir yıldırımın düşüşüydü anlattığı. Sesler, hareketler yetersiz kalınca bu kez çizgi tamamladı anlatıyı. Belki de bu çizgi tiyatronun ilk dekoruydu kimbilir? Önce ünlemler, ardından çizgi, yine de yetersizdi anlatı… Diğer insanımsılara baktı, onlardan birini çekti anlatının ortasına, insanımsılar, iki kişi olmuşlardı şimdi. Biri avlanacak mamuttu artık, diğeriyse avcı. Diğer insanımsılar da katılmaya başladılar bir bir… Tiyatronun ilk oyuncuları oynuyordu. Tiyatronun ilk seyircileri de seyrediyordu.  Ne de olsa önce oyun yok muydu insanın yaşamında…