Derneğimizde, her ayın son perşembesinde düzenleyeceğimiz "Dil-Ekin Söyleşileri"nin ilkini "Emin Özdemir'e Ne Soralım?" başlığıyla 25 Mart 2010’da gerçekleştirdik.
      Yeni yerimize taşındığımızda, burada dilseverlerle dil, bilim, sanat dünyasının ustalarını buluşturacak söyleşiler yapılması önerisi Sayın Emin Özdemir’den gelmişti. Genç üyemiz Özge Yücel’in deyişiyle Türkçenin müziğini kendisinden dinlediğimiz öğretmenimiz, dilimizin büyük ustası, önerdiği toplantılardan ilkinin de konuğu oldu.
      Emin Özdemir, dildaşlık duygusunun bizi birbirimize bağlayan önemli bir bağ olduğunu, ulusallığımızı dille kazandığımızı, dilin düşüncenin toprağı olduğunu, dilsiz düşünülemediğini, dilin yalnızca insana özgü olduğunu, bu nedenle uygarlığı da yalnızca insanın yaratabildiğini söyledi.

      İnsana düşünme, anlama, anlatma gücünü dilin kazandırdığını; düşünen, düşüncesini dille yayan, tartışan insanın kul olmadığını, dolayısıyla kulluktan yurttaşlığa da ancak dille geçilebileceğini vurgulayan Özdemir, “Yüreğine anadilinin ışığı yansımamış insan, insan değildir” dedikten sonra yıllar önce yurtdışında tanık olduğu bir olaydan söz etti.

      Nermi Uygur’un “Bir insan on beş, yirmi yıl kendi diliyle yetişse, sonra da yabancı ülkede yaşayıp başka diller öğrense ve hep onları kullansa, ölürken son sözü hangi dilde olur?” sorusuna kendisinin “Anadilinde” yanıtını verdiğini, İsveç’te de bu sözünü doğrulayan bir örnekle karşılaştığını aktardı. Yıllarca Türkiye dışında, değişik ülkelerde yaşamış bir adamın, ölümüne yakın anadilinde sayıklamaya başladığını, ölürken de anadilinin sözcüklerini yineleyerek öldüğünü kendisine söylediklerini, kendisinin de bu konuyu araştırıp doğru olduğunu öğrendiğini söyledi.