Her ayın son perşembesinde, derneğimizde düzenlediğimiz "Dil-Ekin Söyleşileri"nin on beşincisinde, 23 Şubat 2012'de Yazar-Ozan-Gazeteci Attila Aşut konuğumuz oldu. Yazdıklarıyla, basındaki tutumuyla Türkçenin savaşımını sürdüren Aşut, "Dilsiz Toplum, Suskun Basın" başlıklı konuşmasında şunları dile getirdi:
      “1990’lı yıllara değin ‘basın yayın’ diyorduk. Şimdi medya diye yeni bir kavram girdi dilimize. ‘İletişim’ diyoruz; ama tam bir karşılık türetemedik. ‘Kitle iletişim araçları’ dediğimizde iş güçleşiyor. Medya sözcüğü yeğlenir oldu; ama bu yabancı sözcüğün karşılığının türetilmesi gerekiyor. Medya ‘ortam’ anlamına da geliyor. Çok gereksinim duyulan, sıklıkla yinelemek, kullanmak durumunda olduğumuz bu kavramın karşılığını bulmak bize düşer... Reklam alanının da girdiği genişletilmiş bir kavram medya. Bilgisunar da bu kavramın içinde.
      İlk basımevi, 1720 yılında Macar asıllı İbrahim Müteferrika tarafından kuruldu. Geçmişte baskı tipo tekniğiyle yapılırdı. Hayat dergisi, Şevket Rado’nun yayımladığı, çok nitelikli baskısı olan bir dergiydi. Bu dergi, basın tarihimizde bir devrim sayılabilir.
      1950’li yıllarda gazeteler tezgâhların üzerine, her harfin karşılığı olan kurşun donanımlar düzenlenerek yayımlanırdı. Kurşundan harfler bu aygıta tek tek dizilerek tümceler oluşturuluyordu. Klişe işliği Ankara ve İstanbul’da vardı. Bir olayın fotoğrafının basımı on, on beş gün alırdı; güncelliğini yitirirdi. Bu nedenle sürekli aynı fotoğraflar kullanılırdı. Başka olanak yoktu!
      Mektupla haberleşilirdi.  Milliyet, Akşam gibi gazetelerde muhabirlik yaptığım yıllarda, para yazıyor diye telefonla haber yazdırmamız istenmezdi. Haberi mektupla gönderirdik. Şimdi, haber anında gazeteye geçiliyor. Son gelişmelere göre köşeyazarı, muhabir dizüstü bilgisayarında her şeyi kendi yapıyor, hazırlıyor, yazısını koyuyor. Teknoloji 50 yılda çok gelişti. Teknoloji çok az alanda bu hızla ilerlemiştir. Türkiye’de basın teknolojisi birçok gelişmiş ülkedekinden daha iyi düzeyde. Görsel olarak çok başarılı yayın yapılıyor; ama durum yalnızca görsel olarak, teknoloji olarak böyledir. Gazeteyi makineler değil, insanlar yayımlar. Teknolojiye yatırım yapılmasına karşın insana yatırım yapılmadı. Basın çalışanlarının dil bilinci gelişmedi. Nesnel değiller. Okullarda öğrenilen daha ideal gazeteciliktir. Sermaye, iktidarla içlidışlı olduğundan okulda öğrenilen gazetecilik gerçek ortamda uygulanamamaktadır. Başta direnen gazetecilerse zamanla uyum gösteriyorlar.

      Medya kurumlarının başında gazetecilik kökenliler değil, sermaye sahipleri var; gazeteleri de bunlar yönetiyorlar. Geçmişte gazetecilik babadan oğla süren bir işti. O insanların başka işleri yoktu. Günümüzde ise iş ve ekonomi odaklı her alanda egemen olanlar gazete de çıkarıyor. Gazetecilik, saygınlık oluşturmak, etkili olmak için yan araç olarak kullanılıyor. Siyasi iktidarla basın tam bir çıkar ilişkisi içine giriyor. İkisi de birbirini kullanmaya çalışıyor.