İşte bütün sorun budur! Dil konusu, dilden kaynaklanan sorunlar, yıllardır gelip giden bütün iktidarlarca “küçük bir ayrıntı, bir pazarlama tekniği, fedakârlık” olarak görülmüştür.

30 Ocakta açılışı yapılan iş merkezinin adı da yabancıdır; ben başbakan olsam, bu açılış için çağrı aldığımda tepki verirdim. Adı, “Power Outlet…” olan bir yeri kesinlikle açmazdım; bu adı koyanların yüzüne bile bakmazdım. Susmazdım da… Ben başbakan olsam adı yabancı otellerde dinlenmez, hastanelerin kapısından içeri girmez, Türkçeyi “pazarlama tekniği açısından” küçük gören, yok sayan işadamlarıyla adamakıllı tartışırdım.

Her şeye karşın Başbakanın işyerlerine, ürünlere Türkçe ad verilmesini istemesi önemlidir; ancak Türkçe adlandırma “küçük bir ayrıntı” değildir. İşyerine, ürününe Türkçe ad koymak “fedakârlık” değildir. Gerçekten de sorun budur; yöneticiler çok uzun zamandır Türkiye Cumhuriyeti yurttaşlarının ortak dili Türkçeyi değil, İngilizceyi öğretmek, yaygınlaştırmak için çabalamaktadır. Yabancı dille öğretimin anaokullarına dek inmesini, yabancı adlandırmaya bunca tepkisizliği başka nasıl açıklayabiliriz?

Türkiye Cumhuriyeti sömürge değildir; ancak “işgal” altında mıdır ki, ekmekten suya, neyimiz varsa her şeyin adı İngilizcedir?

Biz, her şeye karşın atılan her olumlu adımı destekleyeceğiz; ancak bu denli önemli bir konuyu küçük bir ayrıntı gibi gören kim olursa olsun, eleştirmeyi, tepki vermeyi de sürdüreceğiz. Sesimize ses katanlarla bu sorunların üstesinden geleceğiz!