Sayın Başbakanın, 13 Şubat 2008’de yaptığı bir konuşma sırasında, “Öfke hitabet sanatıdır” biçimindeki açıklamasını, dilbilim açısından olduğu gibi, toplumsal barış için de sakıncalı buluyoruz; çünkü söz sanatları içinde böyle bir dal bulunmamaktadır. Bu açıklama başta çocuklarımız olmak üzere, toplumun her kesimini yanlış konuşup yanlış davranışlar sergilemeye yöneltebilir.
          Sözlüklerimiz “öfke”yi, “Engellenme, incinme ya da gözdağı karşısında gösterilen saldırganlık tepkisi, kızgınlık, hışım, hiddet, gazap” olarak tanımlıyor. Öfke baldan tatlıdır; öfkelenen biri bağırıp çağırarak, vurup kırıp inciterek, can yakarak, kalp kırarak rahatlayabilir; ama kızgınlık anında söylenen yanlış sözleri, hiçbir biçimde sanatsal etkinlik ya da tavır olarak açıklayamayız; çünkü sanatın amacı incitmek, kalp kırmak olamaz. Tersine sanat toplumların özgürlüğü ve barışı özümsemesini sağlar.
          Öfkeyi bir “hitabet” sanatı saymak, öfkelenen kişinin ağzından çıkan her kötü sözü kabullenmek anlamına gelir. Ana babaların çocuklarına, çocukların büyüklerine; yönetenlerin yönettiklerine; yönetilenlerin yönetenlere söyleyeceği kötü sözler ve sövgüler “hakaret, aşağılama” anlamına gelmiyorsa, hiç kimsenin, örneğin politikacıların sanatçılara dava açması da gerekmez. Bu durumda “hakaret davaları” kalmayacağı için belki mahkemeler rahatlar; ama aileden başlayarak toplumun her kesimini kucaklaması gereken barış ve adalet duyguları zayıflar; yok olur.
           Sanatla öfkeyi, sanatla “hakareti” karıştırmamak için, sanatsal verilerle beslenmek, eğitim sistemini sanatla donatmak gerekir. Bu nedenle Sayın Başbakanın bu konuyu bir kez daha düşüneceğini, “bilimsel ve sanatsal” açıdan yanılgı içeren bu açıklamasını düzelteceğini umuyoruz.

            Saygılarımla.

                                                                                                 Dil Derneği Yönetim Kurulu Başkanı
                                                                                                                    Sevgi Özel